نوشته شده در تاريخ برچسب:
شعر زیبا ,
,
توسط ابوالفضل اسماعیلی
|
جای بخشیدن اگر چیزی نگیری بهتر است
بند از پاها رها کن ! دست گیری بهتر است
هرچه دارد نقطه ی اوجی در این عالم عزیز
از میان عاشقی ها عشق پیری بهتر است
در مسیر زندگی ، وقتی دو راهی می شود
شک نکن چون هر طرف را پیش گیری بهتر است
یک طرف باشد اگر آتش و سویی پرتگاه
کم تامل کن !برو ! تصمیم گیری بهتر است
مرز بین زندگی با مرگ، یک جوجرات است
چون که این آزادگی از هر اسیری بهتر است
پای ذلت چون وسط باشد کنار زندگی
نیست جایز، معتقد هستم بمیری بهتر است
روزی هرکس برای او مشخص گشته است
هرچه روزی شد، همان از زور گیری بهتر است
چون پذیرش میکنی هر وضع موجودی که هست
گشنگی آسان و از هرگونه سیری بهتر است
خویشتن را با کس دیگر اگر سنجی خطاست
خط کش خود بهر این اندازه گیری بهتر است
سربلندی پیش قلدرها عزیزم واجب است
نزد هر افتاده حالی سر به زیری بهتر است.
نوشته شده در تاريخ برچسب:
شعر زیبا ,
,
توسط ابوالفضل اسماعیلی
|
مثل دیوانه در بندم
رهایم کن به آغوشی
مرا با خون دل بنویس
به هر جا ؛
پشت هر گوشی
مرا بیگانه با هر عشق و آغوشی
مرا تنها ترین ، آزاده ی خونین جگر بنویس
مرا هر دم صدایی خف
که از درد غریبی می زند ناله
به زیر مشتی از آوار غم بنویس
بنویس وهوارم کن
مرا مانند خود رسوای عالم کن
مرا رسوای حتی قطره ای از عشق
مرا همدم به هر اشک و هزاران قطره ی خون کن
مرا رسوا ز دست عقده های شعر و آزادی
مرا بیگانه با عشق و
جدا از صبح بیداری.
مرا مانند هر یاور هوارم کن
مرا مومن ترین یاور
همیشه با وفا بنویس
مرا بنویس به دست غم ،
صدای عشق ،
سکوت شب ،
همیشه یک غم و یک درد و ماتم
مرا بنویس
تو را بر حرمت تنهایی ام ، بنویس
بنویس و هوارم کن.
درخت
ای طبیب زخمهای بی علاج ای قرار بی قراری ها بیا کس نمی فهمد زبانِ زخم را ای دوای زخم کاری ها بیا کفش های اتشینت در بغل باز می دانم که در خوابم هنوز تاول دستم نشان دست توست بی قرار وگیج و بی تابم هنوز من درختِ شعر نابت میشوم سایه سارِ واژه وارسته ات فال می گیرم خیالِ خویش را در نگاهِ بیقرار و خسته ات قایق دریای ذهنت می شوم
تا کران بی کران هر نورد گو به خشم آید همه امواج ها
جان سپر می سازم از بهر نبرد.
شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ واین یعنی در اندوه تو میمیرم
در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم
چگونه بگذرم از عشق ؛ از دلبستگی هایم
چگونه میروی با اینکه میدانی چه تنهایم
خداحافظ تو ای همپای شب های غزل خانی
خداحافظ به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ ؛ بدون تو گمان کردی که میمانم ؟
خداحافظ ؛ بدون من یقین دارم که میمانی .
کلاغ پر ...
نه کلاغ را بگذاریم برای آخر... نگاهت پر... خاطراتت هم پر... صدایت پر... جوانی ام پر... من هم پر... حالا تو مانده ای و کلاغی... که هیچ وقت به خانه اش نرسید...!!
تنها در میان تن ها چه عاشقانه مانده ام
در بیهودگی انتظار پیوستن به تو چه بی صبرانه مانده ام
چه خوانا دوری ات را بر سر در خانه نوشته اند
و من در نخواندن آن چه پا فشارانه مانده ام
چه بسیار است دورویی ها ، فراموش کردن ها ، و گسستن ها
و من در این هم همه چه صادقانه مانده ام
رفیقان همه با نا رفیقی خود رفیقند
من هنوز با آنان چه دوستانه مانده ام
خاستگاه من کجاست که من آن جا قنودن خواهم
من در پیمودن راه چه عاجزانه مانده ام
تنها ؛ در میان تنها چه عاشقانه مانده ام
نوشته شده در تاريخ برچسب:
شعر زیبا ,
توسط ابوالفضل اسماعیلی
|
بیــــــا تا کمی با تـــو صـــــحبت کنـــم ..
بیا تا دل کوچــــــــــکم را
خدایـــا فقــــط با تـــو قسمت کنم ..
خدایـــــا بیــا پشت آن پنــجــره ..
که وا می شود رو به ســــــوی دلــــــــم !!
بیـــا پــــرده ها را کنـــاری بزن .
که نــــــورت بتــابد به روی دلـــــــم !!!
خدایـــا کمـــک کـــن :
که پـــروانه ی شعر من جــــان بگیرد .
کمی هم به فـــــکر دلـــــــم باش ..
مبـــادا بمیـــرد ...!!!
خــــدایــا دلــــــم را
که هر شب نــفس می کشـــد در هوایـــــت ..
اگر چه شــــــکســــــته !!!
شبــــی می فرســــتم بــرایــت ...!!!
نوشته شده در تاريخ برچسب:
شعر زیبا ,
توسط ابوالفضل اسماعیلی
|
به که شاید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
سینه ها جای محبت، همه از کینه پر است.
هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ـ
گرم، پاسخ گوید
نیست یک تن که در این راه غم آلوده عمر ـ
قدمی، راه محبت پوید
***
خط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست
همه گلچین گل امروزند ـ
در نگاه من و تو حسرت بی فردائیست .
***
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد ـ
نقشه ای شیطانیست
در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد ـ
حیله پنهانیست.
***
زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست ـ
هر کجا مرد توانائی بر خاک نشست.
پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق ـ
هر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شکست.
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
***
خنده ها میشکفد بر لبها ـ
تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی.
همه بر درد کسان مینگرند ـ
لیک دستی نبرند از پی درمان کسی.
***
از وفا نام مبر، آنکه وفاخوست، کجاست؟
ریشه عشق، فسرد؛
واژه دوست، گریخت؛
سخن از دوست مگو، عشق کجا، دوست کجاست؟
***
دست گرمی که ز مهر ـ
بفشارد دستت ـ
در همه شهر مجوی!
گل اگر در دل باغ ـ
بر تو لبخند زند ـ
بنگرش، لیک مبوی!
لب گرمی که ز عشق ـ
ننشیند به لبت ـ
به همه عمر، مخواه!
سخنی کز سر راز ـ
زده در جانت چنگ ـ
به لبت نیز، مگو.
***
چاه هم با من و تو بیگانه است
نی صد بند برون آید از آن، راز تو را فاش کند
درد دل گر به سر چاه کنی
خنده ها بر غم تو دختر مهتاب زند
گر شبی از سر غم آه کنی.
***
درد اگر سینه شکافد، نفسی بانگ مزن
درد خود را به دل چاه مگو
استخوان تو اگر آب کند آتش غم ـ
آب شو، « آه » مگو .
***
دیده بر دوز بدین بام بلند
مهر و مه را بنگر
سکه زرد و سپیدی که به سقف فلک است
سکه نیرنگ است
سکه ای بهر فریب من و توست
سکه صد رنگ است.
***
ما همه کودک خردیم و همین زال فلک
با چنین سکه زرد ـ
و همین سکه سیمین سپید ـ
می فریبد ما را
هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند ـ
گفته ام با دل خویش:
مزرع سبز فلک دیدم و بس نیرنگش
نتوانم که گریزم نفسی از چنگش
آسمان با من و ما بیگانه
زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه
« خویش » در راه نفاق ـ
« دوست » در کار فریب ـ
« آشنا » بیگانه.
***
شاخه عشق، شکست؛
آهوی مهر، گریخت؛
تار پیوند، گسست؛
به که باید دل بست؟
